Nog een bericht uit Nepal

Pokhara en Balthali Village Resort

Daar ben ik dus toch nog weer. Vanmiddag teruggekomen in Kathmandu na met pijn in mijn hart van Pokhara afscheid genomen te hebben. Wat heb ik het daar heerlijk gehad de afgelopen 4 dagen. Eerst een prachtig vluchtje (25 minuten, wel 1,5 uur te laat vertrokken, want het regende ’s ochtends daar en dan kunnen ze niet landen) met onderweg al prachtig zicht op de sneeuwtoppen van de Himalaya!

’s Middags kwam de gids langs waar ik mee ging wandelen 2 dagen. Aardige knul, rustig, open voor wat ik graag wilde en rekening houdend met mijn mogelijkheden. Dus de volgende ochtend zijn we op pad gegaan. Eerst met een auto naar een plaatsje buiten Pokhara en daarvandaan gaan lopen. Vooral omhoog lopen, maar gelukkig langzaam stijgend en over een redelijk begaanbaar pad. Een bocht om en … Wauw, wat een uitzicht op de sneeuwtoppen en dat bleef zo gedurende de hele tocht van 5 uur en de rustpauzes! Wetend dat dit de Himalaya is, waar zoveel mensen naar toe komen en al geweest zijn. Zo hoog en daar liep ik steeds met dat uitzicht. Adembenemend was het. In Dhampus aangekomen bleek de lodge leuk te zijn. Simpel met eigen badkamertje en redelijk schoon. Meer dan ik verwacht had. En het uitzicht?! Kijk zelf maar naar de foto’s. De zonsondergang bekeken vanaf het ‘terras’, en de volgende ochtend om 06.00 uur de zonsopgang. Geweldig om de zon te zien komen op die enorme bergtoppen.

Daarna gewandeld naar het punt waar het Annapurna Conservation Area begint, maar daar kon ik niet, want zover wilde ik deze keer niet gaan. Om dit gebied goed te houden, er komen inmiddels zoveel toeristen wat ook te merken was daar, moet elke toerist 2000 roepies voor een permit betalen. Daarmee wordt het gebied beschermd hopelijk.

Bishal, mijn gids vertelde dat mensen die hij naar het Annapurna Base Camp (daarvandaan gaan de echte bergbeklimmers nog verder) begeleid had hem vertelden dat het daar als de hemel voelde. Ik zei hem toen dat waar wij waren het dan Paradijs moest zijn. Overigens de afgelopen weken was het slecht weer en dan kan het daar regenen, sneeuwen, hagelen. Lijkt mij dan meer de hel! Volgend jaar wil ik naar die plek toe. Wie gaat er mee? In 10 dagen is dit te doen, heen en terug en dan in een heel rustig tempo.

Ik heb heel veel geluk gehad met het weer, maandagochtend werd het voor het eerst weer zonnig en helder en zo is het nu nog steeds. Ik voel mij echt een bofkont en heb enorm genoten en geniet nog na. Het is bijna overweldigend zo mooi om dit te (mogen) zien.

Morgen naar het Balthali Village Resort, waar ik ook met een gids kan gaan wandelen. Ik voel mij nu echt met vakantie hier en geniet volop.

 Brama Kumari's

Ik beloofde te vertellen de Brama Kumari’s. Ineens werden er in het straatje allemaal vlaggen en slingers opgehangen en bleek er een van de grote leidsters (organisatie bestaat uit alleen vrouwen) op bezoek te komen. Hiernaar staan kijken. Zij kwam zelfs onder politiebegeleiding aan! Meegelopen naar binnen want het bleek feest te zijn voor iedereen! Alles en iedereen in het wit. Behalve natuurlijk de toeristen. Er werd gedanst (alleen door mannen) en veel muziek gemaakt. De volgende dag was er weer wat aan de hand. Ik mocht weer binnen komen en werd naar voren geleid om, ook weer een belangrijke dame te mogen begroeten. Van haar kreeg ik een zakje snoepgoed, praatje, ik vertelde dat ik uit Nederland kwam en daar ook wel eens bij hun kwam. “Ken je Jacqueline?” Jazeker, die heb ik wel eens mee gemaakt.” Alsof ik een oude vriendin was werd ik ontvangen en kreeg een grote bloem van haar die zij uit een vaas plukte Vervolgens mocht ik vooraan bij de muziek komen. Een man vertelde mij dat na dit muziek nummer het mijn beurt was om een lied te zingen en een dans te doen. In een (snel komend) onbewaakt moment ben ik er dus maar snel tussenuit gegaan. Dat was mij te veel van het goede.

Swayambu Tempel

Vorige week dinsdag met Sunita (Nepalese secretaresse van Cross Borders hier) naar Swayambu Tempel gegaan, oftewel de apentempel. Deze tempel ligt op een hoge heuvel, voorheen buiten Khatmandu, maar inmiddels in Khatmandu. De hele heuvel is tempelcomplex met verschillende tempels en heel veel bomen. Hier wordt veel geofferd; rijst, allerlei etenswaren en daar zijn apen dol op. Dus deze zijn daar ook in heel grote getalen, van klein tot groot/oud. Als je ze maar negeert is er niets aan de hand en kun je vlak langs ze lopen. Maar als je iets te eten hebt.. dan heb je dat niet lang meer, het wordt gewoon uit je hand gegrist.

Onderweg naar boven kwamen we 2 kleine meisjes tegen. Sunita vroeg hun waarom ze niet naar school waren. Bleek dat daar geen geld voor was. Moeder pinda-verkoopster op straat en vader fruitverkoper met dus net genoeg geld om een kamer voor het gezin te bekostigen en minimaal te eten. Het waren 2 leuke meisjes, hele verhalen, liedjes zingen, mij ook leren (proberen dan ) en veel humor. Broertje ging wel af en toe naar school als er geld was, maar had er geen zin in. Zij wilden graag, maar voor hun als meisjes is dit niet belangrijk. Ze hadden nog niets gegeten, dus heb ik in een bakkertje wat voor hun gekocht; een donuts met room erin en chocolade erop en als drinken wilden ze graag vruchtensap, gelukkig geen cola of fanta. Ze smulden met stralende ogen (zie foto) Eigenlijk is er voor dit soort kinderen ook een opvang nodig, maar dat gebeurt niet omdat ze nog ouders hebben. Kans is groot dat deze meisjes toch op straat komen en vervolgens in de prostitutie. Als er niet eerder iets van toch opvang komt. Daarom ook hebben we hun wat uitgehoord, eten gegeven en foto’s genomen. Aan de hand van de foto’s en het verhaal kan er nog weer naar hun worden geïnformeerd. Schrijnend om hun verhaal te horen en mooi om te zien hoe zij zich er tot nu toe doorheen slaan.

Ik ben bezig iets voor 2 kinderen van het kindertehuis te organiseren die medische zorg en begeleiding nodig hebben. Hier ga ik als ik terug ben maandag meer over vertellen, want dan weet ik waarschijnlijk wat meer.  

Voor nu dus weer: Namaste